di 1 januari | Tijd: 15:00 - 17:00

Live muziek: John the revelator (Nederblues)

JOHN THE REVELATOR

We schrijven 1968. De krant meldt de geboorte van een nieuwe band, John the Revelator, en een nieuw geluid: het stampt, het dreunt, het is pure blues. Dat hadden ze in het gezapige Haarlem nog niet meegemaakt. Deze blues huilde in de zalen. Achter de slide, de jank, de beat en de voice gingen vijf jonge jongens schuil, helemaal gek van de muziek die ze maakten. We schrijven 2017. Het is 50 jaar later. De jongens zijn er nog steeds. Ze stampen, ze dreunen, ze spelen de blues. En ze zijn vastbesloten te spelen tot de dood erop volgt. Het begon zoals het hoort. Een jochie van 16 werd van school getrapt. Nu wisten z’n ouders het ook niet meer. Hij kon via pa een baantje krijgen in Londen. Weg jij! Uit m’n ogen! Het joch dolblij. Londen 1966. Muziekhoofdstad van de wereld. Tom viel als een blok voor de blues. John Mayall, Peter Green, John McVie, hij hoorde ze, hij kende ze, hij sprak met ze, hij nam ze op, op zijn piepkleine bandrecordertje. Liever zonder eten dan zonder blues. Zo hoort het als je begint. En zo hou je het 50 jaar vol. Met gemak!

Tom Huissen kwam naar huis en moest en zou een band. Die vond hij op z’n oude school, het Mendel College in Haarlem. Hij kon zo aanschuiven. Leren (een beetje) en muziek maken (veel). Bij het eerste optreden op school trok de directeur tot drie keer toe de stekker uit het stopcontact maar op het Loosdrecht Jazz Concours viel de jury om van verbazing. What is this? The blues, man. Ze wonnen. Ze kwamen op TV, bij gebrek aan andere zenders zag het hele land ze. En ze maakten voor het befaamde Decca label meteen hun eerste plaat, Wild Blues. Dan zou je toch zeggen: daar gaan ze, off to stardom. Maar nee. Spijkerblues, dat moest in Holland toch nog even wennen. Sterker nog, de blues scene kreeg een knauw van de jaren zeventig, zo erg, dat ook John the Revelator even meende de gitaren aan de kant te moeten zetten. Maar zie, daar was blues album nummer twee, ‘Empty Road’ en album drie, ‘Bluesproof’. Dat was toen. Nu, een onvoorstelbare 50 jaar, vele optredens, een eigen studio en 15 albums later, staat John the Revelator nog steeds als een huis. Het voert te ver al te veel te putten uit de twee grote rode dozen vol leaflets, foto’s, knipsels en recensies die de band koestert als een vrouw. Weet dat deze band het schopte tot een succesvolle toernee in Australië, dat de Andalusische bluesfans geen genoeg van hun Hollandse helden konden krijgen en dat John the Revelator sinds 1997 elk jaar een ‘Bluestrain to Thalia’ organiseert. Een eigen bluesnight met supergasten als Peter Green, Snowy White, Chicken Shack, Buddy Whittington, Chris Farlowe, Cuby, Frank Kraaijeveld, Kaz Lux, Jacques Kloes en Barrelhouse. Ook na 50 jaar is John the Revelator nog volop in de running. Vandaar ‘50&Beyond’. Muziek schrijven, de band schrijft steeds meer eigen nummers, en muziek maken. Live en in de studio. Als je dan 50 jaar later in het muziekblad ‘Lust for Life’ een viersterren recensie krijgt vanwege je laatste album Blue Skin (‘Blues van een gerijpte band’), dan werk je met dubbel plezier en enthousiasme naar je 50ste bandjubileum toe.
‘.
De band start hun jubileumjaar met het uitbrengen van een luxe 4cd box met een prachtig fotoboek. De box bevat gloednieuwe opnames en nooit eerder uitgebracht materiaal. John the Revelator geeft de fans hiermee een prachtig verjaardagscadeau!

www.johntherevelator.nl

Tom Huissen – zang en basgitaar
Frans ten Kleij – solo gitaar, harmonica
Paul Dammers – slide gitaar
Cor Dijkhuizen – drums
Erwin Aubroeck – Hammond, piano, strings, zang